Geride Kalanlar

Nikos Kazancakis; Dünyada çiçek, çocuk ve kuş olduğu sürece korkma; her şey yolunda demektir.

Yaşandı,geride kaldı ve bitti... Üç kelime değil miydi;bizi ayakta tutmasına sebep olan yada koca dağları bile yıkmaya neden olan güçe sahip!Şimdi hangi evresindeyiz yada içimizde yaşadığımız anıların(hayal kırıklıklarımızın,umutlarımızın tükenişinin) hangi seviyesindeyiz ki haykırıp kurtulmak istiyoruz!Peki ummadığınız anda dönüp içinize sora biliyor musunuz gerçekten GEÇTİ mi? Geçmiyor istediğiniz kadar nutuklar atıp,roman olacak kadar yazılar yazın geçmiyor.Hep kalıyor bir yerde.. Ummadığınız anda geride kaldı,bitti derken çıkıyor.Belki aynı acıyı vermiyor,aynı kalp atışı olmuyor ama hala yanıyor içinizde bir yerler.Hala sızlıyor kalbinizin bir köşesi. Ya kalan sevginizdendir yada yaşanmışlıkların verdiği acınası duygudan dolayıdır.  Ben her şekliyle  kabul  edip kaldırdım rafa!Belki aklıma geldikçe,açıp bakar göz geçiririm.Kendime  kılavuz  yaparım ama o olgunluğa,o kudrete ne zaman sahip olurum bilmiyorum.Tek bildiğim onunla  beraber  gömdüğüm;hiç  bir şeyi  özlemiyorum .Ya

Elimin içinde tutup,sımsıkı kapadım parmaklarımı.... İyisi de vardı kötüsü de!Gerçi sana dair her şey iyiydi,güzeldi,mükemmeldi. Hiç sahip olamayacağım sıcaklığın,gülüşün,bakışların ve kokundu,ellerimin arasında sakladığım. Kimselere açamadığım gizli yaramdın!Çoğu zaman kendime bile açamazdım... Sakınırdım,kıskanırdım! Kimseye söyleme ama aslında korkardım! Senden,sana dair her şeyden mahrum kalmaktan korkardım! Ama yinede her şeye inat delice severdim.Öyle bir sevgiydi ki bu;ne kimseye anlatılabilecek nede sana göstere bilecek. Hani insanı ayakta tutan tek şey kalptir ya!O atmazsa,kan pompalanmazsa insan ölür,yaşayamaz İşte benimki de öyle! Tek fark ne biliyor musun sevdiğim? İnsanı yaşatan kalp,beni yaşatan ise sendin! Beni ayakta tutan senin varlığın ve damarlarımda dolaşan ise sadece sevgin. Sen bilmesen de anlamasan da aslında ben senden ibarettim... Şaka değil gerçek,inan buna! Yoksa!Yoksa çeker miydim bunca eziyeti,acıyı,göz yaşını. Yoksa izin verir miydim hayat

Yemyeşildim.Kıskanırdı herkes beni.Hele yağmur yağdığı zaman o su taneciklerinin damarlarımın arasında akıp gitmesi ayrı bir özellik taşırdı.Müziğin derinliklerine kendini kaptırmış,aşkla dans eden dansçı gibi;bütün damarlarımda ayrı bir edayla dolaşır ve akar giderdi.Güneşin en güzel,aydınlık hali üzerime doğduğu zaman her zamankinden daha güzel,canlı ve aydınlık dolu neşeyle süzülürdüm. Sonra ince bir hastalığa yakalandım.Tedavisi yoktu!Zamanla bütün olduğum dalımdan yavaş yavaş ayırmaya başladı.Solmaya başladım.Eskisi gibi güzelliğim,canlılığım kalmamıştım.Herkesin imrendiği ben şimdi kimsenin umrunda bile değildim.Zayıfladım.Eski gücüm yoktu artık.Rüzgara doğru dimdik duran ben şimdi kokar,ürperir olmuştum. O gün geldi.Yemyeşil rengim yerini sapsarı bir hale bırakmıştı.Damarlarımın gücü buruş,güçsüz hale döndü.Eskisi gibi rüzgara kafa tutamaz oldum.Her esen yelde biraz daha dalımdan kopar oldum.Sonra bir gün;o çok sevdiğim dalımdan kopup yere düştüm. Sonra ne mi o oldu!Beni

Aşk... Asırlara destan olmuş,bütün kudretle peşinden koşup direktiğimiz,bedenimizi esir alan ve daha nice yaşanmışlıklara sebep olan duygu!Sahip olup heycanını tadmak istediğimiz,kah mutluluktan havalar uçuran,güldüren kah acıdan diri diri mezara gömen,ağlatan;hayatın iki yüzünü de aynı anda görmemizi sağlayan esaretlik. İki kişiydik!Farklı zamanda,farklı yerlerde,farklı kişilerle yaşadık hikayemizi.Yarım kalmıştı.Denize bakan balkonda oturmuş öylece etrafı izliyorduk.Bir ara gökyüzünde ki yıldızları izleyip,sonra ona döndüm.Öylece durmuş bakıyordu.Gözleri dolmuştu.Bir kaç gündür yaşanlardan sonra adını koyamadığımız bir ilişkinin içerisindeydik ve bu durum onu fazlasıyla zor duruma sokmuştu.Anlaşılmıcak gibi değildi.Çünkü aynı şeyleri bende yaşıyordum.Her şey ortadaydı ama adı yoktu yada biz tanımlayamıyorduk.. Başımı tekrar gökyüzüne kaldırıp,en parlak olan yıldıza ve yanında ki sönük olan yıldıza bakıyordum... -Aşk...Ne tuaf bir duygu!Beynini,kalbini,bütün bedenini esir alm

İnsan geçmişin üstüne gelecek kurup yaşayamazmış!Bunu öğrendim sen yokken...Acı verdi,canımı yaktı ama öğretti.Hayat bu değil mi?Öğrenmek istediğin her şeyin en açık ve buruk halini gösteren zaman dilimi...Geçer gider.Yapabileceğin bir şey yoktur sadece bakakalırsın. En azından benim düşündüklerim buydu.Öğrene bildiğim yada öğrendiğimi zannedip de,bunca zaman kendimi kandırdım.Bilmiyorum... Ben ona bildiğim sandığım gerçeği söylerken o bana: -''Geçmişin olmadan hiç bir geleceğin olmaz.Geçmişin üzerine geleceğini kurar ve yaşarsın'' dedi... Doğru mu?Yani benim doğru bildiğim yanlış mı?O mu haklıydı ben mi?Kendimi mi kandırmıştım ben! Ona kızmak için olmayan bir sebep,hayatımı düzene girmesini isterken bir engel ve yılların getirdiklerini kendi içim de ağırlığını hafifletmek için var olmasını istediğin bir ... bir,bir.... Siz biliyor musunuz?Doğru olan hangisi? ''İnsan geçmişinin üstüne gelecek kurup yaşayamaz mı?'' yoksa ''İnsan geçmiş