'' Onlar Hep Yanım da''

 Yorulmuşum...

Aslın da bugün pek bir işte yapmadım, yoğunlukta azalmıştı hâlbuki! Kapıyı açtım. Üstümdekileri çıkarıp banyoya geçtim. Sıcak suyun altına girdim. İnşallah vücudumda ki ağrılara iyi gelir. Ayaklarım güçsüzleşmiş mi? Ne ara bedenim bu kadar yorgun düştü. Kuvvetim kesildi. Yüzümde solmuş sanki! 

Aynada ki kim? Hem tanıdık geliyor hem de bir o kadar uzak. Nefesimde kesilecek gibi kalbim ağrıyor. İnsanın kalbi ağrıyor muydu? Savaş halinde gibi. Atıp atmama arasında kararsız. Biraz uzanmam lazım! Kendime gelirim ama önce yatıp dinlenmeliyim. Sanki yıllardır uykusuz kalmış gibiyim...Ne tuhaf demi!

Doğumdan sonra aylarca 1 saat uyusam ''Şükürler Olsun!'' deyip, sanki günlerce uyumuş gibi hissederdim. Hayat mı deniliyor şimdi buna? Ya da zaman mı? Zaman hep acı göstermişti ama.. Bu sefer ki neydi? Acı, gerçek, kabulleniş, yok sayma; hangisi?

Yorganın altına girip, kafama kadar örtündükten sonra yastıkla bütünleşmemle dalmışım. Kapıdan içeri biri girdi hatta 2 iki kişi. Biri yatağın etrafından dönüp baş ucuma oturdu. Diğeri yatakta baş ucumdaydı. Gözlerim hala kapalı, açmıyorum. Yavaşça başımı okşadı. O kadar sıcaktı ki elleri. Bütün yorgunluğum gitmişti...

9-10 yaşlarımdaydım. Akşam saatleri. Komşular kapının önünde taburelerini alıp gelmiş oturuyorlardı. Bir muhabbet bir muhabbet ki sormayın. Çaylar demlenmiş, çekirdekler alınmış. Kimin elinde el örgüleri, kimi çekirdekleri çitleyip hararetle konuşmaya dalmışlar. Bizde mahallede oyun oynuyorduk. Herkes kendi gurubuyla, kahkahaların hava da uçuştuğu, eğlenildiği bir akşamdı işte. Bizim devrin çocukları bilir. ''Yakar Top'' oyunu oynuyorduk. Koşmaya başlarken önümdeki taşı görmedim haliyle. Taşa takılıp, yere kapaklanmam saniyeleri doldurmadı bile. Kolumun üstüne düştüm. Ağlamaya başlamıştım. Komşu teyze sesimi duyup elindekileri fırlatıp yanıma koşması sanırım 5 yada 10 saniye falan sürdü. Hemen beni kaldırdı. Bir şey var mı? diye baktı. Yoktu! Tabi benim ağlama durmayınca, üzerimi temizleyip kucağına yatırıp başımı okşamaya başladı...

Hiç bilmediğim bir duygu! Düşüyorsun, annen seni kaldırıyor ve sarıp sarmalayıp teselli ediyor, başını okşuyor. ''Geçecek yavrum, bir şeyin yok'' diyor. O an ki; özlemimi, duygumu, hiçliğimi ve anne kuzusunun ne demek olduğunu hissettiğim, anladığım o anı, duygu karmaşasını, boşluğu anlatamam! Canım aslında o kadar çok acımamıştı. Ama o an daha çok ağladım, daha çok canım yandı. O anda ,orada kalabilmek için neler vermezdim anlatamam. O yüzden elimde ki tek kozu kullandım. O başımı okşadıkça ben daha çok ağladım...

İşte yine aynısı olmuştu. Bir boşluktaydım ve biri gelip başımı okşuyordu. Diğeri baş ucumda durup sanki karşıma çıkacak bütün kötülüklere, korkulara, yenilgilere karşı bana zırh örüyordu. Koruyordu. Ağlamak geldi yine içimden! Nefesim sıkıştı, boğazım düğümlendi, yatağın içinde ayaklarımı kendime doğru çekip anne rahminde ki embriyo şeklini alıp, büzüldükçe büzüldüm. Haykırmak istedim! Bağırmak, nefesim, sesim kısılana kadar çığlık atıp, ağlamak, önüme geçen her şeyi darmadağın edip, yok etmek istedim.

Ama yine savunmasızdım. Ağlasam, gözlerimi açsam gideceklerdi. Gitmesinler diye sustum, kıvrıldım,

Yine de.....

Yine de gittiler.

 Sonra kalktım, baktım. Ve dedim ki ;

''Onlar hep yanım da ... !''


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BÜTÜNLEŞEN DUYGULAR.........

İğrenç insanların;iki yüzlülükleri,kahpelikleri,adalet diye tanıttıkları adaletsizlikleri vardı...Kendi sundukları oyunları kendi kılıflarına uydurmuşlardı.Seyircilerin müdahale etme hakkı yoktu!Sadece çaresizce izlemekle yetiniyorlardı. Çünkü;kendi düşüncelerinde onlara ait bir dünya kurmuşlardı yada gördüklerini görmek istemediklerinden,hayallerinin hüsranla sonuçlanmamasından dolayı öyle kabul etmek istemişlerdi... Benim dünyam da bu oyunların içinde küçük bir senaryoydu.Önceleri seyirci olarak izlemekle yetiniyordum.Bu küçük senaryonun baş kahramanı olacağımı tahmin bile edemezdim.Masumane gülüşlerinin,saf görüntüsünün,deli gibi sevgisinin,göz yaşlarının altında acımasızca oynanan oyunun bir parçası olduğumu;ezilen gururumun,yıkılan dünyamın farkında olmadan melek yüzlü şeytana,hiç düşünmeden dokunulmamış duygularımı sunmuştum. Bu küçük senaryonun içinde oynanan oyunun aslında pek fazla değeri yoktu!Önemli olan yıkılan dünyam değildi.Çünkü her şeye rağmen o dünyamı tekrar kurmay
Devamı

Hangi Taraf?

Resim
Kuş besleyen insanlara her zaman hayran olmuşumdur!Ayrı bir özen ve beceriyle bakıp,beslerler.Bazen bunun sayısı 1 bazense 2,3,4,5 derken çoğalır.Nasıl bir duygudur bilmiyorum.Ama onlarla ilgili bir şeyler paylaştıklarında,gözlerinde ki o pırıltıyı gördükçe kıskanırım.. Emindirler!Emindirler ellerinin arasından asla kaymıyacaklarından,giderlerse de geri döneceklerinden.Aslında haklıdırlar.Kuşu ellerine alı,sever,okşar sonra alnının ortasına bir öpücük kondurur,göğe doğru salarlar.Bilmeyen insan korkar.Nasıl bıraktı der.Karşınızda ki insanın anlamadığınız,hiç tatmadığınız o tebessümüne anlam veremez,safça bulursunuz... Sonra arkanızı dönersiniz.Siz diğerlerine odaklanıp,onları seyrederken;birden kanat sesi duyarsınız.Arkanızı dönersiniz ve gönderdiğiniz yoldan,geriye dönmüş,size doğru ap ayrı bir heyecanla,bütün kuvvetiyle kanatlarınız çırpıp geri döner.Karşınızda ki insan ellerini açar;tekrar öpüp,sevip yerine bırakır.Sonra aynı tebessümle size doğru gelip,gördün mü dercesine kafas
Devamı

18.08

İnsan ölüm pençesindeyken yaşadıkları gözünün önünden film gibi geçer sanırdım.Ama öyle değilmiş...Bugün kesin ve kesin anladım. Yaşadığımız o kısacak yada o kısacık zaman da çok şeyler var ya hani!İşte.İşte onlar geldi gözümün önüne...Her şeyi tekrar tekrar yaşadım.Gözlerim dolu,kalbim buruk suratım da hüzün ve mutluluk karışımı bir tebessüm...Her anı tekrar tekrar.Hiç bir detayı kaçırmadan... Ne kadar yorulsam da,güçsüz kalsam da...Neyse sen artık sadece geçmişime ait bir çizgisin!Ötesi değil....
Devamı