BÜTÜNLEŞEN DUYGULAR.........
İğrenç insanların;iki yüzlülükleri,kahpelikleri,adalet diye tanıttıkları adaletsizlikleri vardı...Kendi sundukları oyunları kendi kılıflarına uydurmuşlardı.Seyircilerin müdahale etme hakkı yoktu!Sadece çaresizce izlemekle yetiniyorlardı. Çünkü;kendi düşüncelerinde onlara ait bir dünya kurmuşlardı yada gördüklerini görmek istemediklerinden,hayallerinin hüsranla sonuçlanmamasından dolayı öyle kabul etmek istemişlerdi...
Benim dünyam da bu oyunların içinde küçük bir senaryoydu.Önceleri seyirci olarak izlemekle yetiniyordum.Bu küçük senaryonun baş kahramanı olacağımı tahmin bile edemezdim.Masumane gülüşlerinin,saf görüntüsünün,deli gibi sevgisinin,göz yaşlarının altında acımasızca oynanan oyunun bir parçası olduğumu;ezilen gururumun,yıkılan dünyamın farkında olmadan melek yüzlü şeytana,hiç düşünmeden dokunulmamış duygularımı sunmuştum.
Bu küçük senaryonun içinde oynanan oyunun aslında pek fazla değeri yoktu!Önemli olan yıkılan dünyam değildi.Çünkü her şeye rağmen o dünyamı tekrar kurmaya ve ona inat yasamaya hakkım vardı.Asıl önemli olan;namuslu gözüken kahpenin benden başka kahramanlarında;gerçek yüzünü göstermeden,tek varlıkları olan el değmemiş duygularını,ezmesi!..Kendi dünyasın da,kendi oyununu sadece kendini düşünerek bencilce sunmaya devam ediyor olması...
İlk başlarda kaybeden biz olabiliriz veya öle gözüküyor da olabiliriz.Fakat hiç düşünülmeden,farkına varılmayan küçük bir istisna var.Ezilen gururumuz olabilir ama kaybetmediğimiz ve ezilmesine müsaade etmediğimiz onurumuz,umutlarımız,hayallerimiz ve tamamen yitirmediğimiz duygularımız var,bütün senaryoların içinde saklı olan gizli kahramanların her zaman başı dik yürüyebildikleri bir yolları da var...
Bu denli aşağılıkkk olan insanların kaybedebildikleri çok şey var.Evet!Acaba kazandıkları,suratlarına tükürülen tükürükten başka ne var?Aslında suratlarına tükürülen insanların azda olsa gururu vardır.Bu karaktersizlerin hiç bir şeye sahip olmadıkları gibi bir tükürüğün bile suratların da hiç bir değer ifade etmeyeceği apaçık ortada değil mi?
Benim dünyam da bu oyunların içinde küçük bir senaryoydu.Önceleri seyirci olarak izlemekle yetiniyordum.Bu küçük senaryonun baş kahramanı olacağımı tahmin bile edemezdim.Masumane gülüşlerinin,saf görüntüsünün,deli gibi sevgisinin,göz yaşlarının altında acımasızca oynanan oyunun bir parçası olduğumu;ezilen gururumun,yıkılan dünyamın farkında olmadan melek yüzlü şeytana,hiç düşünmeden dokunulmamış duygularımı sunmuştum.
Bu küçük senaryonun içinde oynanan oyunun aslında pek fazla değeri yoktu!Önemli olan yıkılan dünyam değildi.Çünkü her şeye rağmen o dünyamı tekrar kurmaya ve ona inat yasamaya hakkım vardı.Asıl önemli olan;namuslu gözüken kahpenin benden başka kahramanlarında;gerçek yüzünü göstermeden,tek varlıkları olan el değmemiş duygularını,ezmesi!..Kendi dünyasın da,kendi oyununu sadece kendini düşünerek bencilce sunmaya devam ediyor olması...
İlk başlarda kaybeden biz olabiliriz veya öle gözüküyor da olabiliriz.Fakat hiç düşünülmeden,farkına varılmayan küçük bir istisna var.Ezilen gururumuz olabilir ama kaybetmediğimiz ve ezilmesine müsaade etmediğimiz onurumuz,umutlarımız,hayallerimiz ve tamamen yitirmediğimiz duygularımız var,bütün senaryoların içinde saklı olan gizli kahramanların her zaman başı dik yürüyebildikleri bir yolları da var...
Bu denli aşağılıkkk olan insanların kaybedebildikleri çok şey var.Evet!Acaba kazandıkları,suratlarına tükürülen tükürükten başka ne var?Aslında suratlarına tükürülen insanların azda olsa gururu vardır.Bu karaktersizlerin hiç bir şeye sahip olmadıkları gibi bir tükürüğün bile suratların da hiç bir değer ifade etmeyeceği apaçık ortada değil mi?
.jpg)
bütünleşmemiş bu duygular..
YanıtlaSil