Görülmez Kahramanlar

Farklı zamanların aynı kahramanlarıyız.Sen kendi hikayenin,bense kendi hikayemin baş rolünde belki de fark edilmeyen figüran rolünde oynuyoruz....
Olumlu yada olumsuz bütün davalarda yargılanıyoruz.Neden,niçinler yok,sebeplerin önemi yok sadece infaz var.Kendimiz dışında yetmeye çalıştığımız bütün davalarda müebbet hapis yada idamla sonuçlanıyor.Dönüp geriye bakamıyoruz sadece kaybettiklerimizin yanı sıra aldığımız cezanın nedenini bilmeden yediğimiz hükme üzülüp,kendimizi kahrediyoruz.Önem verdiklerimizin listesini tutmaya kalksak belki sayfalar yetmez belki de tek bir sayfaya bile sığmaz.Çabalarımız,emeklerimiz,gözyaşlarımız bir hiç misali kaybolur gider.
Unuttuğumuz,bize asıl lazım olan benliğimiz ise onca oyunun içinde bir kere bile olsa öne çıkmaz.Düşünülmez,akıla gelmez...O korkumuzla yüzleşmeye kalktığımız da,geriye dönüp bakma istediğimiz zaman yüzleşiriz asıl acı olanla.
Kendimiz,hayalimiz,başkaları için ertelediğimiz hayatımız bir gün çıkar karşımıza...İşte o an farkına varırız.Asıl acı olanın ne olduğunu ve kaybettiklerimizin geri gelmeyeceğini.Ertelediğimiz hayatımızın sonuna geldiğimizin...
Peki şimdi ne yapmak gerek!Acı tebessümle gözlerimizi sonsuzluğa kapamak mı? yoksa aslında var olmayanların olması için çabaladığımız zamana acımak mı? ya da sonucu değişmeyecek davaların yeniden yargılanmasını sağlamak mı?
Sen bütün yolları denedin ve sonuç ortada!Hala yargılanıyorsun ama aldığın hükümler aynı.Fark edilmeyen rolünle sonsuzluğa giden yolculuğun kalktığı vapurunu bekliyorsun...Anlaşılmadan,emeklerinin az da olsa bir karşılığını görmeden,kendi hayatının bir hiç için yok olduğunu fark ettiğin halde sadece mutlu olsunlar diyerek bekliyorsun...O küçücük,masum gözlerden dökülen gözyaşları da cabası...
Tek kazandığın yanın da bir tekçe ben olmam.Sen kendi oyununun perdelerini kapattığın zaman tebrik etmeye gelecek bir ben varım!

Benim oyunumun perdelerini kapattığım zaman kim olacak...Ben seni her oyunda hatırlatacağım da ya beni kim hatırlayacak....

Dediğin gibi bizim bizden başka kimsemiz yok!Biz bir bütünüz.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

sevdim seni..

Elimin içinde tutup,sımsıkı kapadım parmaklarımı.... İyisi de vardı kötüsü de!Gerçi sana dair her şey iyiydi,güzeldi,mükemmeldi. Hiç sahip olamayacağım sıcaklığın,gülüşün,bakışların ve kokundu,ellerimin arasında sakladığım. Kimselere açamadığım gizli yaramdın!Çoğu zaman kendime bile açamazdım... Sakınırdım,kıskanırdım! Kimseye söyleme ama aslında korkardım! Senden,sana dair her şeyden mahrum kalmaktan korkardım! Ama yinede her şeye inat delice severdim.Öyle bir sevgiydi ki bu;ne kimseye anlatılabilecek nede sana göstere bilecek. Hani insanı ayakta tutan tek şey kalptir ya!O atmazsa,kan pompalanmazsa insan ölür,yaşayamaz İşte benimki de öyle! Tek fark ne biliyor musun sevdiğim? İnsanı yaşatan kalp,beni yaşatan ise sendin! Beni ayakta tutan senin varlığın ve damarlarımda dolaşan ise sadece sevgin. Sen bilmesen de anlamasan da aslında ben senden ibarettim... Şaka değil gerçek,inan buna! Yoksa!Yoksa çeker miydim bunca eziyeti,acıyı,göz yaşını. Yoksa izin verir miydim hayat
Devamı

BÜTÜNLEŞEN DUYGULAR.........

İğrenç insanların;iki yüzlülükleri,kahpelikleri,adalet diye tanıttıkları adaletsizlikleri vardı...Kendi sundukları oyunları kendi kılıflarına uydurmuşlardı.Seyircilerin müdahale etme hakkı yoktu!Sadece çaresizce izlemekle yetiniyorlardı. Çünkü;kendi düşüncelerinde onlara ait bir dünya kurmuşlardı yada gördüklerini görmek istemediklerinden,hayallerinin hüsranla sonuçlanmamasından dolayı öyle kabul etmek istemişlerdi... Benim dünyam da bu oyunların içinde küçük bir senaryoydu.Önceleri seyirci olarak izlemekle yetiniyordum.Bu küçük senaryonun baş kahramanı olacağımı tahmin bile edemezdim.Masumane gülüşlerinin,saf görüntüsünün,deli gibi sevgisinin,göz yaşlarının altında acımasızca oynanan oyunun bir parçası olduğumu;ezilen gururumun,yıkılan dünyamın farkında olmadan melek yüzlü şeytana,hiç düşünmeden dokunulmamış duygularımı sunmuştum. Bu küçük senaryonun içinde oynanan oyunun aslında pek fazla değeri yoktu!Önemli olan yıkılan dünyam değildi.Çünkü her şeye rağmen o dünyamı tekrar kurmay
Devamı

'' Onlar Hep Yanım da''

Resim
 Yorulmuşum... Aslın da bugün pek bir işte yapmadım, yoğunlukta azalmıştı hâlbuki! Kapıyı açtım. Üstümdekileri çıkarıp banyoya geçtim. Sıcak suyun altına girdim. İnşallah vücudumda ki ağrılara iyi gelir. Ayaklarım güçsüzleşmiş mi? Ne ara bedenim bu kadar yorgun düştü. Kuvvetim kesildi. Yüzümde solmuş sanki!  Aynada ki kim? Hem tanıdık geliyor hem de bir o kadar uzak. Nefesimde kesilecek gibi kalbim ağrıyor. İnsanın kalbi ağrıyor muydu? Savaş halinde gibi. Atıp atmama arasında kararsız. Biraz uzanmam lazım! Kendime gelirim ama önce yatıp dinlenmeliyim. Sanki yıllardır uykusuz kalmış gibiyim...Ne tuhaf demi! Doğumdan sonra aylarca 1 saat uyusam ''Şükürler Olsun!'' deyip, sanki günlerce uyumuş gibi hissederdim. Hayat mı deniliyor şimdi buna? Ya da zaman mı? Zaman hep acı göstermişti ama.. Bu sefer ki neydi? Acı, gerçek, kabulleniş, yok sayma; hangisi? Yorganın altına girip, kafama kadar örtündükten sonra yastıkla bütünleşmemle dalmışım. Kapıdan içeri biri girdi hatta 2 iki
Devamı